Laugardaginn 26. febrúar, 2005 – Myndlist
Fugl, Félag um gagnrýna list, Skólavörðustíg
Dansinn, Art Nurses
Á TUTTUGUSTU öld var ekki óalgengt að listamenn ynnu saman í hópum með ákveðið, gjarnan pólitískt markmið í huga. Sem dæmi má nefna The Guerilla Girls sem mótmæltu stöðu kvenna í listheiminum og Art Workers Coalition sem börðust t.d. fyrir auknu valdi minnihlutahópa við sýningarstjórn í stærri söfnum. Hóparnir byggðu jafnan á hugmyndum og þeir einstaklingar sem við sögu komu voru ekki endilega að reyna að koma eigin verkum á framfæri heldur unnu í þágu hugmyndarinnar.
Art Nurses sem samanstendur af listakonunum Ósk Vilhjálmsdóttur og Önnu Hallin er fyrirbæri í anda slíkra vinnuaðferða. List Óskar er jafnan tiltölulega pólitísk, hún leitast jafnan við að birta ákveðna fleti á samfélaginu og samtímanum, veltir þeim fyrir sér og býður áhorfandanum að taka þátt. Anna Hallin vinnur á hljóðlátari hátt en jafnan með undirtóni sem hneigist e.t.v. í svipaða átt. Það má segja að hún vinni með undirmeðvitund samfélagsins en myndmál hennar byggist á þáttum eins og pípulögnum, flokkunarkerfum, innanhússrýmum. Anna og Ósk unnu einmitt saman verkefni sem tengdist rými haustið 2003 en þá sýndu þær saman í Listasafni ASÍ undir titlinum Inn og út um gluggann. Nú hafa listakonurnar skapað Art Nurses, eða Listhjúkkurnar. Eins og endranær kemur íslenskulöggan upp þegar enskunotkun af þessu tagi bregður fyrir, því ekki nota íslenskan titil?
Titillinn er annars nokkuð í anda annars listhóps, The Icelandic Love Corporation eða eins og þær nefnast á íslensku, Gjörningakúbburinn. Viðfangsefni Gjörningaklúbbsins er þó frekar listheimurinn en samfélagið almennt. Það eru meiri krúttlegheit en broddur í verkum þeirra og skilur þar á milli með Art Nurses sem leitast við að birta “gagnrýna sýn á samspil listakvenna og stjórnmálamanna á samtíma sem einkennist af sífellt aukinni freistni til að hlutgera fleiri og stærri virkjanakosti. E.t.v. hefði mátt snúa þessum texta á liprara mál, merking hans er að mínu mati nokkuð óljós. Slíkar vangaveltur þvælast þó ekki fyrir áhorfandanum þegar horft er á myndband og brúður Art Nurses í sýningarsal Fugls. Hér er notast við einfaldar og húmorískar aðferðir við að sýna fram á hugsanlegt ósjálfstæði listamanna jafnt sem stjórnmálamanna, listakonurnar dansa á meðal stjórnmálamanna og því varla hægt að túlka verkið öðruvísi en að við séum öll föst í sömu súpunni.
Einnig má líta svo á að árangursríkasta aðferð þeirra sem berjast fyrir ákveðnum málefnum sé að tala sama tungumál og andstæðingurinn, eflaust er mikið til í því. Hér kemur upp spurningin um hlutverk listamannsins og þátt listarinnar í pólitík eða þátt pólitíkur í listum, spurning sem ævinlega er brýn en erfitt að svara. Myndbandinu fylgir lauflétt og leikandi tónlist sem gefur í skyn andrúmsloft þar sem allir hafa gleymt sér í dansinum, misst sjónar á því sem skiptir máli, það eina sem gildir er bara að dansa með. Það er ekkert íþyngjandi við þessa innsetningu Art Nurses, þvert á móti tekst þeim að velta upp áleitnum spurningum á fyrirhafnarlítinn hátt, þær gefa áhorfandanum líka færi á að móta sína eigin skoðun og láta ekki of mikið uppi um sína eigin. Lofandi framtak hjá Art Nurses og maður bíður bara spenntur eftir framhaldinu.
Ragna Sigurðardóttir